مژده                مژده
وبلاگ عاشقانه razeeshgh.loxblog .com  تبدیل به سایت شد
 سلام دوستان عزیز

جامعه مجازی راز عشق به امکانات بی نظیر در نوروز 91 راه اندازی شد

از امکانات این جامعه مجازی: چت خصوصی و چت روم پیشرفته، اشتکراک گذاری مطالب، موزیک، عکس و ویدیو، تالار گفتگو فوق پیشرفته، ايجاد آزمون و...

همین الان میتونید عضو جامعه مجازی ما شوید
razeeshgh.ir

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
خنیاگرِ غمگینی‌ست
که آوازش را از دست داده است.
 
               ای کاش عشق را
               زبانِ سخن بود
 
هزار کاکُلی شاد
                    در چشمانِ توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.
 
               عشق را
               ای کاش زبانِ سخن بود
 

 
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست
که مهتابش را می‌جوید.
 
               ای کاش عشق را
               زبانِ سخن بود
 
هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره‌ی گریان
در تمنای من.
 
               عشق را
               ای کاش زبانِ سخن بود
 
۳۱ تیرِ ۱۳۵۸

دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند
               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.
 
               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
 
در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.
               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.
 
               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
 
آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود
               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.
 
               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
 
کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس
               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.
 
               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد
 
۳۱ تیرِ ۱۳۵۸

ــ تو کجایی؟
  در گستره‌ی بی‌مرزِ این جهان
                                     تو کجایی؟
 
ــ من در دورترین جای جهان ایستاده‌ام:
  کنارِ تو.
 
 
ــ تو کجایی؟
  در گستره‌ی ناپاکِ این جهان
                                    تو کجایی؟
 
ــ من در پاک‌ترین مُقامِ جهان ایستاده‌ام:
  بر سبزه‌شورِ این رودِ بزرگ که می‌سُراید
  برای تو.
 
دیِ ۱۳۵۷
لندن

که‌ایم و کجاییم
چه می‌گوییم و در چه کاریم؟
 
پاسخی کو؟
 
به انتظارِ پاسخی
                    عصب می‌کِشیم
و به لطمه‌ی پژواکی
کوهوار
       درهم می‌شکنیم.
 
آذرِ ۱۳۵۷
لندن

سراسرِ روز
پیرزنانی آراسته
آسان‌گیر و مهربان و خندان از برابرِ خوابگاهِ من گذشتند.
 
نیم‌شب پلنگکِ پُرهیاهوی قاشقکی برخاست
از خیالم گذشت که پیرزنان باید به پایکوبی برخاسته باشند.
 
سحرگاهان پرستار گفت بیمارِ اتاقِ مجاور مُرده است.
 
پاریس، بیمارستانِ لاری بوآزیه
۱۳۵۲

بر خاکِ جدی ایستادم
و خاک، به‌سانِ یقینی
استوار بود.
به ستاره شک کردم
و ستاره در اشکِ شکِ من درخشید.
 
و آنگاه به خورشید شک کردم که ستارگان را
همچون کنیزکانِ سپیدرویی
در حرم‌خانه‌ی پُرجلالش نهان می‌کرد.
 
□
 
دیوارها زندان را محدود می‌کند،
دیوارها زندان را محدودتر نمی‌کند.
 
میانِ دو زندان
درگاهِ خانه‌ی تو آستانه‌ی آزادی‌ست،
لیکن در آستانه
                 تو را
به قبولِ یکی از این دو
از خود اختیاری نیست.
 
۱۳۳۶

بُن‌بستِ سربه‌زیر
                     تا ابدیت گسترده است
دیوارِ سنگ
از دسترسِ لمس به دور است.
در میدانی که در آن
                       خوانچه و تابوت
                                         بی‌معارض می‌گذرد
لبخنده و اشک را
مجالِ تأملی نیست.
 
□
 
خانه‌ها در معبرِ بادِ نااستوار
استوارند،
درخت، در گذرگاهِ بادِ شوخ وقار می‌فروشد.
 
«ــ درخت، برادرِ من!
    اینک
    تبردار از کوره‌راهِ پُرسنگ به زیر می‌آید!»
 
«ــ ای مسافر، همدردِ من!
    به سرمنزلِ یقین اگر فرود آمده‌ای
    دیگر تو را تا به سرمنزلِ شک
    جز پرت‌گاهی ناگزیر
                              در پیش نیست!»
 □
 
خانه‌ها در معبرِ بادِ استوار
نااستوارند،
درخت، در معبرِ بادِ جدی
عشوه می‌فروشد...
 
۱۳۳۸
 

نه در رفتن حرکت بود
نه در ماندن سکونی.
شاخه‌ها را از ریشه جدایی نبود
و بادِ سخن‌چین
با برگ‌ها رازی چنان نگفت
که بشاید.
 
دوشیزه‌ی عشقِ من مادری بیگانه است
و ستاره‌ی پُرشتاب
در گذرگاهی مأیوس
بر مداری جاودانه می‌گردد.
 
۱۳۳۸
 

عشق
خاطره‌یی‌ست به انتظارِ حدوث و تجدد نشسته،
چرا که آنان اکنون هر دو خفته‌اند:
در این سویِ بستر
                       مردی و
زنی
    در آن‌سوی.
 

تُندبادی بر درگاه و
تُندباری بر بام.
 
مردی و زنی خفته.
 
و در انتظارِ تکرار و حدوث
عشقی
خسته.
 
۱۳۳۸
 

پنجه‌ی سردِ باد در اندیشه‌ی گزندی نیست
من اما هراسانم:
گویی بانوی سیه‌جامه
فاجعه را
          پیشاپیش
بر بامِ خانه می‌گرید.
 
و پنجه‌ی بی‌خیالِ باد
در این انبانِ خالی
در جُستجوی چیزی‌ست.
 
۱۳۳۸

آنگاه بانویِ پُرغرورِ عشقِ خود را دیدم
در آستانه‌ی پُرنیلوفر،
که به آسمانِ بارانی می‌اندیشید
 
و آنگاه بانوی پُرغرورِ عشقِ خود را دیدم
در آستانه‌ی پُرنیلوفرِ باران،
که پیرهنش دستخوشِ بادی شوخ بود
 
و آنگاه بانوی پُرغرورِ باران را
در آستانه‌ی نیلوفرها،
که از سفرِ دشوارِ آسمان بازمی‌آمد.
۱۳۳۸

از رنجی خسته‌ام که از آنِ من نیست
بر خاکی نشسته‌ام که از آنِ من نیست
 
با نامی زیسته‌ام که از آنِ من نیست
از دردی گریسته‌ام که از آنِ من نیست
 
از لذتی جان‌گرفته‌ام که از آنِ من نیست
به مرگی جان می‌سپارم که از آنِ من نیست.
 
۱۳۳۸

رفتم فرو به فکر و فتاد از کفم سبو
جوشید در دلم هوسی نغز:
                                «ــ ای خدا!
«یارم شود به صورت، آیینه‌یی که من
«رخساره‌ی رفیقان بشناسم اندر او!»
 
بردم سخن به چله‌نشینانِ کوهِ دور.
گفتند تا بیفکنم ــ از نیَّتی که هست ــ
در هشت چاهِ خشکِ سیا، هفت ریگِ سُرخ،
یا زیرِ هشت قلعه کُشَم هفت مارِ کور!
 
بازآمدم ز راه، پریشان و دل‌شکار
رنجیده‌پای و خسته‌تن و زردروی و سرد،
در سر هزار فکرِ غم و راهِ چاره هیچ
مأیوس پایِ قلعه‌یی افتادم اشکبار.
آمد ز قلعه بیرون پیری سپیدموی
پرسید حال و گفتم.
                       در من نهاد چشم
گفت:
     «ــ این طلسمِ کهنه کلیدش به مُشتِ توست؛
     «با کس مپیچ بیهُده، آیینه‌یی بجوی!»
 
۱۳۳۸